Brugge kent reeds een lange geschiedenis en een rijke traditie van ruimtelijke planning. De stadsplanning dient steeds weer om te gaan met de fragiele balans tussen behoud en transformatie. Er zijn twee gelijkaardige kantelmomenten waar te nemen, die een grote impact hebben gehad op de planningscontext en het beleid. In 1962 trekt een actiegroep van ongeruste Bruggelingen aan de alarmbel. Als reactie op deze noodkreet wordt in 1972 vormgegeven aan het visionaire Structuurplan Brugge. In 2010, tien jaar na de opname van de Stad Brugge in de UNESCO-Werelderfgoedlijst, vraagt een bezorgde erfgoedvereniging aan UNESCO om polshoogte te komen nemen, vanuit onvrede met bepaalde projecten en ontwikkelingen. Tijdens een missie datzelfde jaar doet UNESCO vaststellingen en maakt ze aanbevelingen over om de ‘Uitzonderlijke Universele Waarden’ te beschermen en verder te ondersteunen.
Deze aanbevelingen worden door de Stad ter harte genomen wat resulteert in de opmaak van een Managementplan in 2012. Hiermee wil de Stad ruimte bieden aan de noodzakelijke verdere groei en ontwikkeling, zonder de stad te bevriezen tot één groot monument door de volledige Brugse binnenstad te beschermen. In het managementplan werd een gedifferentieerd juridisch instrumentarium opgesteld om een antwoord te geven op de vragen van UNESCO. Er werden 5 actiepunten geformuleerd die gelijktijdig opstarten maar elk een verschillende loopduur hebben. Het tweede actiepunt eigenen wij ons toe samen met urbain architecten collectief: opmaak van deelplannen voor de Brugse Binnenstad en de opmaak van dynamische stedenbouwkundige denkmodellen.
De ‘kwartierplannen’ worden opgemaakt als een dynamisch stedenbouwkundig denkmodel. Dit ontwikkelingsmodel is gericht op flexibiliteit en bevat volgende onderdelen. Als eerste stap worden inventarisatieplannen opgesteld. In deze fase wordt een duidelijk beeld van de buurt geschetst, zoals ze vandaag leeft en functioneert. Vervolgens worden evaluatieplannen ontwikkeld. De evaluatieplannen onderzoeken de waarde van het stedelijke landschap in al haar elementen, de stedelijke structuur, de pandgebonden erfgoedwaardering, de open ruimtes – privaat of publiek, verhard of groen. Tot slot worden projectieplannen uitgedacht. Voorgaande diepgaande inventarisatie en de evaluatie van de bevindingen moeten resulteren in een voorstel van opties en doelstellingen vertaald op minimum twee niveaus: een preservatieplan in functie van behoud en herwaardering van erfgoedwaarden en stadslandschappelijke warden en een bedoelingenplan en ontwikkelingsmodel voor toekomstige verandering.