Bijna een decennium lang blijft de brandwonde een absoluut troosteloze plek. Met ons ontwerp hebben we geprobeerd het trauma om te zetten naar een positief verhaal. We doen dit aan de hand van 3 insteken

Het eerste is het schipdeel terug te schenken aan de gemeenschap. Niet door letterlijk voor nieuw onderdak te zorgen maar door te zorgen voor een beschutte plek en voor verbinding door beleving van een ronduit paradijselijke tuin in een doordachte omgeving. Wat ooit een monolithisch ‘gesloten’ site voor kerkelijke sacramenten was, wordt aldus opgedeeld in een open, wereldlijke, sterk zintuiglijke, groene antichambre, die contrasteert met het absoluut geestelijke deel.

Het tweede (vormelijke) uitgangspunt is de bewuste optie om de gevraagde transformatie maximaal te bewerkstelligen met wat er al is, zoals de bestaande gebouwen, het gegeven reliëf, het aanwezige groen en andere landschappelijke kenmerken as found. Vertrekkend van wat voorhanden is, voegt de huidige transformatie een nieuwe laag toe.

Tot slot; door het schipdeel samen met het gerestaureerde kerkdeel te omringen met een strakke gordel van grasland en met een rondgang van  bomen – op zich een echo van het ambulatorium binnenin – wordt het objectkarakter van het gebouw kracht bijgezet. Mede door zijn hoger gelegen positie ten aanzien van het bredere landschap komt het schrijn/het gebouw samen met zijn inhoud op een natuurlijke wijze op een sokkel of plateau te liggen en wordt het – andermaal – als op een presenteerblaadje aangeboden.
De gordel van bomen laten we ter hoogte van het hoofdportaal iets minder nauw bij grasland en gebouw aansluiten, opdat daar, vóór het hoofdportaal en de tuinkamer, ruimte ontstaat voor een ouverture.